ÜRKÜTÜCÜ BİR ŞEHİR

İstanbul’dan bahsediyorum. Ürkütücü olan yanı da terör falan değil, şehrin kendisi. Benim hatırladığım o 50'li yılların, sakin, erguvanlarla renklenmiş, boğaz kıyılarındaki yalılarıyla süslenmiş, her köşesi tarihi görüntüleyen o muhteşem şehir gitmiş, yerine asık suratlı milyonlarca insanın her gün saatlerce trafik çilesi çektiği, mimarisi, silueti, tarihi dokusu bozulmuş bir şehir gelmiş.

Bodrumun sakin, korna çalınmayan, kendi yavaşlığı içindeki trafiğinde akrobasi gösterileri yapan saygısız, kural tanımayan, bir yere bir şey yetiştirmeye çalışan 34 plakalı araçları görünce "bunlar kendini hala oradaki gibi uyanıklık göstermezse yaşam şansı bulamayacağını düşünen İstanbul’lular" olarak düşünüyor ve acıyarak yol veriyorum.

On yıl önce daha sık giderdim, şimdi herhangi bir sebeple zorunlu olarak gitmek gerektiğinde şehirden bir an önce kurtulmak için adeta gün sayıyorum.

Kızım hazır beni bulmuşken İkea'ya gitmek istiyor. İçimi karalar bağlıyor. Bu trafikte oraya kadar nasıl gidip döneceğiz diye gece uykum kaçıyor.

Hele karşı taraftaki akrabalar "buraya kadar geldin bize uğramadın" demesinler diye köprülerden birinde üç saat geçirmek zorunda kalmak da cabası... Sonunda dönüş günü sabah erkenden yola çıkıyorum, aradan iki saat geçiyor hala Pendik yakınlarında İstanbul’dan kurtulmaya çalışıyorum.   

İstanbul’un tüm derdi trafik değil tabii, bu kadar büyük bir alana yayılmış bir dev metropolü idare etmek de çok zor. Sağlık sisteminin, eğitim sisteminin, hukuk sisteminin bu kalabalığa sosyal bir hizmet vermesi beklenemez. Zaten veremiyor. Sokaktaki herkesin suratı asık, gülümseyen bir esnaf kalmamış.

Üstüne bir de terör eklenince ben doğup büyüdüğüm, en güzel günlerimi yaşadığım bu şehri seviyor muyum, nefret mi ediyorum bilemiyorum.

Ben İstanbul'un eski halini seviyor ve özlüyorum. Acaba Kireçburnundaki motorlar hala balık bulabiliyorlar mı?

Sonunda kendimi teselli eder gibi, “ne düşünüyorsun artık o ürkütücü şehri, kıyıya in, Bodrum’un gülümseyen insanlarıyla mutluluğunu paylaş” diye düşünüyorum.

Gene de kalbim medeniyete yenik düşmemek için çabalayan, direnen İstanbullulardan yana…