FENERBAHÇE - DİYARBAKIR AMEDSPOR MAÇINDA REKOR KIRILDI

Rekorun ne olduğunu yazının sonunda sizinle paylaşacağım ama önce karşılaştırma yapabilmek için başka bir spor olayını örnek olarak vermek istiyorum.

7 Şubat 2016 Pazar günü California'da 75 bin kişilik Levi's Stadyumunda Super Bowl finali yapıldı. Karşılaşma televizyondan yüzlerce milyon kişiye naklen yayınla aktarıldı.

Maç sırasında sadece 30 saniyelik bir reklam süresi için firmalar 5 milyon dolar ödedi, dünyaca ünlü sanatçılar gösteride yer aldı,

Maç biletlerinin fiyatları son gün üç bin dolara kadar çıktı, neticede tek başına bu maç ekonomide 15.5 milyar dolar hareket yarattı.

Maç sonu verilen ünlülerle dolu partilere girebilmek için insanlar adam başı 20 bin dolar ödediler.

Maç günü Amerikada 1 milyar litre bira, 140 milyon dolarlık patates kızartması, 13 milyar tavuk kanadı tüketildi. Sadece statta 40 bin sosisli satıldı.

Maçın ertesi günü 16.5 milyon Amerikalı hastalık bahanesiyle işe gitmedi.

Gelelim Fenerbahçe - AMEDSPOR maçına. Dev bir organizasyonla bu maçı kıyaslamanın haksızlık olduğunu düşünebilirsiniz ama iki takım 2009 yılından 6.5 yıl sonra ilk kez Diyarbakır’da karşılaşmış.

Burada da kendine göre bir canlılık olmasını beklemez misiniz? Amerika’daki gibi ticari olarak bir rekor kırılmasa bile kendimize göre bir canlılık bekleyebilirdik.

O gün Diyarbakır’da neler olduğuna bir bakalım: Verilen cezalar yüzünden maça seyirci alınmıyor. Yayıncı kuruluş görevini yapıyor, maçı naklen veriyor ama ekranları başında takımlarını kalpten seven izleyiciler bile tat almıyorlar, çünkü adrenalini artıran seyirci sesi yok. Sanki sessiz film seyrediliyor. Sporcular ellerinden geleni yapıyor, goller oluyor ama statta beklenen tezahürat yok. Dikkat ederseniz skordan, oyunun kalitesinden falan hiç bahsetmiyorum. Çünkü seyirci olmayınca bunlar ikinci planda kalıyor. Sporcuların kendileri bile oyundan zevk almıyorlar.

“OYUN”. İşin gerçek özeti işte bu: OYUN. Bunun bir oyun olduğunu unutanlar işi bu utanılacak noktaya getirdiler.

Ülkenin en popüler kulüplerinden biri yıllar sonra şehre geliyor. Yer yerinden oynamalı, on binlerce kişi sokaklarda takımını desteklemeli, o gün şehirde forma satışları tavan yapmalı, esnaf günü yüksek cirolarla kapatmalı, sokaklar takımların renkleri ile süslenmeliydi. Diyarbakır şehri Amerika’daki örneği kadar değil ama kendi çapında bir rekor kırabilirdi. Fenerbahçenin Diyarbakır doğumlu başkanı maça sabah geldi, maçtan sonra da hemen döndü.

Ne oldu? Sporseverler utanç duydu.

Bence bu maçın rekoru işte bu utanç seviyesi olmalıdır. Dünya nerede, biz neredeyiz...

Sporseverlere verilen bu cezaları tekrar tartışmalıyız. Seyircileri müsabakalara çekmeyi planlamak yerine ceza vererek statları kapatmanın bir mantığı olmadığını ne zaman anlayacağız? Korkulan nedir? Aleyhte tezahürat mı? Gerçekten mi?