ANKARA’NIN ZOR SEÇİMİ: AB mi, ORTADOĞU mu?

1959 yılında AET’ye başvurumuzla başlayan süreç 57 yıldır inişli çıkışlı bir grafik çizerek gelişti, 1996 yılında Gümrük Birliği tesis edildi.

2014’te yayınlanan “1. Değerlendirme Raporu”na göre AB’ye uyum için gereken 72 kriterin sadece 12’si karşılanmış, 9’u da “neredeyse” karşılanmıştı.

4 Mart 2016 tarihinde yayınlanan “2. Değerlendirme Raporu”nda ise Türkiye’nin sadece 19 kriteri yerine getirdiği, daha uyulması gereken 53 kriter olduğu belirlendi. Kısacası henüz AB’ye hiç mi hiç hazır değiliz.

Durum böyle iken Türklerin Avrupa’da vizesiz seyahat etme özgürlüğüne kavuşması gündeme geldi. Açıklamalara göre 2016 Haziran sonuna bunun gerçekleşmesi ihtimali yüksek. Yıllardır uygulanan bu hukuksuz engeli Avrupa neden şimdi kaldırmak istedi acaba?

Şimdi, ortaya henüz servis edilmemiş olan bir soruya dikkatinizi çekmek istiyorum:

Kanımca Avrupa Birliği Türklere serbest dolaşım hakkını tanırken başka bir yaptırım şartı öne sürecektir. O da bizim serbest giriş hakkı tanıdığımız birçok ülkeye vize koymamız şeklinde olacaktır.

Avrupa, sınırlarımızı açtığımız Ortadoğu ve Afrika ülkelerine vize koymamızı şart koşacaktır.

Aksi takdirde bu ülke vatandaşlarının ülkemiz üzerinden doğrudan AB’ye giriş yapması mümkün olacaktır ki bu AB tarafından kabul edilemez.

Yani Avrupa bizi dışlamak yerine adeta bir tampon bölge gibi kullanmayı tercih etmiştir.

Ankara bir zor yol ayırımına doğru yaklaşmaktadır.  Ya bu güne kadar bağlantılar kurmak için çabaladığı bu ülkelere vize koyarak sınırlarını kapatacak ve böylece Türk Vatandaşına AB’de serbest dolaşım hakkını kazandıracak, ya da tutumunu değiştirmeyerek Ortadoğu ve Afrika üzerine yoğunlaşarak AB şansını belki de son olarak elinden kaçıracaktır.

İstatistik bilgilerde, vize engeli yüzünden Avrupa ile olası ticaretimizde 300 MİLYAR EURO zarar ettiğimiz belirlendiğine göre acaba Ortadoğu ve Afrika ülkeleri bize bu kaybı karşılayacak bir ticaret potansiyeli yaratacaklar mıdır?

Yol ayrımının cevabı matematikte gizlidir.