49 YIL SONRA BULUŞMAK

Işık Lisesinden 1967 yılında mezun olduğumuzda üniversiteye girme savaşı veren bir avuç idealist gençtik.

Bazılarımız tam istedikleri fakültelere girebildiler, bazılarımız da hayat onları nereye sürüklerse o istikamette yoluna devam ettiler.

Aradan 49 yıl geçtikten sonra yaz mevsiminde çoğunluğun Bodrum’da olduğu düşünülerek bir toplantı organize edildi. Bu güne kadar hep sınıflar kendi aralarında toplanırdı, bu sefer Bodrumdaki tüm Işıklılar bir araya geldi. Aramızda yaş farkı olsa da neticede hepimiz ülkemizin en mükemmel okullarından birinden mezun olmayı başarmış kişilerdik.

Masalara yerleşip tanışma, hatırlama, hatırlanma ve hal hatır sorma faslı geçtikten sonra yoğunlukla konuşulan en önemli konu memleketin haliydi.

Ortak düşünce artık ülkenin bu çalkantılı gidişinden bıktığımız şeklindeydi. Sadece oy vererek bir şeyleri düzeltemediğimizin farkındaydık. Ankara’nın siyaset hayatında muhalefet denilen mekanizma beklendiği gibi çalışmıyordu.  

Artık Türkiye’mizi frenleyecek, geriye götürecek olayların bitmiş olmasını temenni etmekten başka bir şey yapamıyorduk.

İlk yarım saat bu gibi dertlerin paylaşılmasından sonra ortam biraz rahatladı, eski güzel günlerden bahis açıldı. Bu sayede biraz gülümsedik.

O günler daha mı güzeldi, yoksa şimdi bize mi öyle geliyor bilmiyorum ama şahsen ben hala altmışlı yılların melodisi, sözleri dört dörtlük olan müziklerini dinliyorum, bu günkü gençlerin kavga edermiş gibi dinledikleri isyan müziğinden bir tat alamıyorum.

Aynı özlem günlük hayatımızda da karşımıza çıkıyor. O günlerdeki İstanbul’un ve Boğaziçi’nin saf güzelliğini, denizin pırıl pırıl mavisini, balık bolluğunu, trafiğin sakinliğini, komşuluğu, insanların birbirine gülümsemesini çok arıyoruz.

Evet, bunların yok edilmesine elimizden geldiği kadar karşı çıktık ama anlaşılan o ki başarılı olamamışız…

49 yıl sonra birbirini görmenin keyfi ile aynı kültür ve eğitimden gelmiş insanların uyumu içinde geceyi bitirirken ilk fırsatta tekrar buluşmayı diledik. Gece boyunca, tıpkı o eski güzel günlerde olduğu gibi birbirimize hangi dinden, tarikattan, mezhepten olduğumuzu sormayı aklımızdan bile geçirmedik.

Bizler, 67 mezunları gelecek yıl 50. Mezuniyet Yılımızı kutlayacağız. O tarihe kadar kendini patlatan bir fanatik, eline bir tank geçirip köprüye çıkarak darbe yapmaya kalkışan bir kendini bilmezle karşılaşmaz, trafikten de yakamızı sıyırıp sağ kalırsak büyük bir kutlama yapmayı hayal ettik.

Ne demişler: “İnsan hayal ettiği kadar yaşar.” Kimsenin hayalleri ölmesin, sevgili arkadaşlarım, sağlıcakla kalın…